عزم وداع کرد جوانی به روستای 
در تیره شامی از بر خورشید طلعتی

طبع هوا دژم بد و چرخ از فراز ابر 
همچون حباب در دل دریای ظلمتی

زن گفت با جوان که از این ابر فتنه زای 
ترسم رسد به گلبن حسن تو آفتی

در این شب سیه که فرو مرده شمع ماه 
ای مه چراغ کلبه من باش ساعتی 

لیکن جوان ز جنبش طوفان نداشت باک 
دریادلان ز موج ندارند دهشتی 

برخاست تا برون بنهد جوان استوار دید 
افراخت قامتی که عیان شد قیامتی

بر چهر یار دوخت به حسرت دو چشم خویش
 چون مفلس گرسنه به خوان ضیافتی

با یک نگاه کرد بیان شرح اشتیاق 
بی آنکه از لبان بکشد بار منتی

چون گوهری که غلطد بر صفحه ای ز سیم 
غلطان به سیمگون رخ وی اشک حسرتی

ز آن قطره سرشک فروماند پای مرد
یکسر ز دست رفت گرش بود طاقتی 

آتش فتاد در دلش از آب چشم دوست 
گفتی میان آتش و آب است نسبتی

این طرفه بین که سیل خروشان در او نداشت 
 چندان اثر که قطره اشک محبتی.    

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: